Een hartelijk weerzien!

Als blikken konden doden zou ik nu allang in een bodybag zijn afgevoerd. Ze is kwaad. Ze kijkt me aan en kijkt vervolgens dwars door me heen. Ik ben tot nog minder dan gebakken lucht gereduceerd. Zelfs mijn weelderige gift, die ik nederig aan haar voeten leg, verandert daar niets aan. Natuurlijk eet ze de versgekochte Sheba met zalm wel op, maar daar houdt het bij op. Mevrouw De Kat is not amused. Arrogant keert ze me de rug toe en wandelt met nog arrogantere tred terug de jungle in, onze tuin. Oh nee sorry, de hare.

Na een pittige reis van 22 uur zijn we vrijdagmiddag weer thuis gekomen. Het regent. Het regent hard. Ik denk terug aan de laatste dag in Bogota, de laatste ochtend van onze lange reis. Het had er ook geregend, de straten leken wel weg te spoelen van zoveel water. Ik zie ons nog over Plaza Bolivar lopen, omarmd onder een te kleine eenpersoonsparaplu. Een mistroostig gevoel had zich meester van me gemaakt, ondanks alle pracht die we zojuist in het befaamde Museo del Oro (het goudmuseum) hadden bewonderd.

De geschiedenis van precolumbiaans Colombia in een notendop. De schatten aldaar hadden ons opnieuw even laten terugkeren naar de prachtige groene heuvels en ruige bergen rondom Villa de Leyva en Barichara, de machtige aarde van Guane en Muisca volkeren, eeuwen geleden. De vruchtbare dalen in El Eje Cafetero, de koffieregio alwaar de Quimbaya volkeren zo’n tweeduizend jaar geleden al prachtige gouden voorwerpen vervaardigden.

Het was een beetje alsof de ontbrekende puzzelstukjes op hun plaats vielen deze druilerige ochtend in het museum. Een stukje precolumbiaanse geschiedenis dat we hadden gemist tijdens onze weken in Colombia. Ofwel langzaam weggevaagd door de tijd, ofwel abrupt door de komst van de conquistadores begin 15e eeuw, en de daaruit volgende genocide.

En zo dacht ik ook weer terug aan de Chimu  en de Chachapoyas beschavingen in Noord-Peru. Wat machtig was het geweest om kennis te mogen maken met stemmen uit een ver verleden. Hoe ontzettend nietig, klein je je kunt voelen tussen zoveel beschaving, zoveel kennis, zoveel kunde, zoveel sprekende ruines, zoveel geschiedenis die om je oren vliegt.

En ik dacht terug aan de Amazone. Aan al die volkeren, al die beschavingen die het gebied al duizenden jaren in harmonie bewonen, maar wiens geschiedenis als een kostbaar geheim in het ondoordringbare woud blijft bewaard.

De Amazone…zucht. Ik geloof niet dat ik ooit woorden vind om mijn fascinatie voor deze waarachtige zee van groen te beschrijven. Ik heb mijn hart er voorgoed verloren. Haar aarde, haar rivieren, haar bewoners, de klamme hitte van lome namiddagen bij de rivier.

Evenmin ontbreken woorden voor alle problemen in het woud. De tijd die we in de Amazone hebben doorgebracht was (en is nog steeds) de droogste periode sinds 121 jaar tijd. Rivieren drogen uit, flora en fauna heeft het zwaar te verduren. Tekorten aan drinkwater en voedsel dreigen. De meeste gebieden zijn enkel per boot te bereiken en rivieren raken onbevaarbaar, met alle gevolgen van dien.

Ik dacht terug aan al dit alles. En aan zoveel meer. Aan de mensen natuurlijk, aan zoveel prachtige mensen, wiens tijd we eventjes mochten delen, wiens wereld we even mochten bezoeken. Zoveel grandioze momenten, zoveel gedeelde levensvreugde. Zoveel sterren aan een kleurrijke hemel (en een enkele UFO in Yurimaguas, maar goed). Mijn dank is grenzeloos.

Celebrate, this party is over, i’m going home.

En zo eindigde onze reis. De kat kijkt me aan, ze is naar de keuken verhuisd. ‘Ben je nu uitverteld?’ lijkt ze geïrriteerd te vragen. Krijg ik nu mijn welverdiende blikvoer stom stuk vreten? Ja, ik ben uitverteld, heel eventjes dan. Maumau kijkt me aan en loopt de keuken weer uit. Ze kijkt nog een keer arrogant om alvorens in haar jungle te verdwijnen. Niet zo overweldigend als de Amazone, maar toch….

The End (althans…voor eventjes).