Lunchende buschauffeurs en scheve wanddecoratie

Rudy nipt aan zijn Pina Colada, ik aan een jugo de mango con agua. We bevinden ons op een van de sfeervolle terrasjes bij het park van Barichara. De witte koloniale huisjes en okergele kerk zijn eveneens sfeervol verlicht. De omliggende straatjes trouwens ook, het wordt bijna te saai om te vermelden.

We bevinden ons in één van de mooiste dorpen van Santander, wellicht zelfs Colombia (aldus zeggen de reisgidsen). Het is inderdaad adembenemend mooi hier. Barichara ligt op een groene berg op zo’n 1350 meter hoogte, waardoor het hier eigenlijk altijd zomer is, de ideale plek om een weekje vakantie door te brengen. Eerst een paar dagen in een fijn hotel met tuin en zwembad dat uitkijkt op het dorp en vervolgens een paar dagen in een prachtig opgeknapte Airbnb loft, midden in het centrum. Het kan erger. Ik herken het dorpje trouwens ook, deze keer niet van een film, maar van een aflevering van Wie is de Mol (seizoen NL 2019, aflevering vijf). 

Ik wil net nog eens aan mijn drankje nippen wanneer een ijzige gil het dorp op zijn grondvesten doet trillen. Nog een gil. Een staatsgreep? De FARC die herboren is? Escobar die uit de dood is herrezen? Nee, het is allemaal veel erger; de vrouwen aan het tafeltje naast ons hebben een….kakkerlak gespot!!! Een kakkerlak in het boheemse  Barichara!!!
Ze zetten het op een loopje terwijl Rudy terloops vermeld dat het beest wel eens in een van hun handtasjes kan zijn geslopen (dat is mij al eens gebeurd). ‘Mechant’ grapt een van de vrouwen in het Frans, alvorens de benen te nemen.

We nippen nog eens aan ons drankje en denken terug aan het terras in Iquitos waar de kakkerlakken letterlijk van het dak vielen. Aan Lima waar er een knoepert in mijn tas zat. Aan de Omshanty lodge waar we de slaapkamer met ze deelden. Aan de straten van Huanchaco, Yurimaguas en goh waar eigenlijk niet, waar je ze overal zag rondkruipen. In de deftigste plaatsen. De diertjes gedijen gewoon goed in de tropen, ook al wordt alles nog zo goed schoongehouden. 

Niks bijzonders, na een paar weken valt het niet eens meer op. Zoals zoveel dingen, waar je aan gewend raakt. Hoog tijd voor een kleine opsomming rariteiten (behind the scènes) die onze blogs nooit hebben gehaald 😀. 

- decoraties aan willekeurige muur: nooit hangt hier iets recht, alle schilderijen, foto’s in hotelkamers, restaurants en zelfs kerken hangen per definitie scheef. Ook hangt nooit wat in verhouding, zo hangt er dan bv één piepklein fotootje eenzaam aan een enorme muur. Het heb wel wat…

- alhoewel Peru en Colombia koffielanden bij uitstek zijn was het vooral in Peru soms moeilijk lekkere koffie te krijgen. De beste koffie wordt geëxporteerd, waardoor verwende Europeanen betere koffie drinken dan de gemiddelde Peruviaan. 

- reizen door de Amazone klinkt wellicht als reizen door ongerepte jungle en schone lucht. Het tegendeel is vaak waar: in de meeste plaatsen wordt je vergast door motors en motor taxi’s,, een drukte van jewelste. In de rustige lodges en hotelkamers wordt alles (inclusief muskietennet) platgespoten met stevig insectendodend gif. 

- Feesten, daar kunnen ze hier wat van, vooral in de tropen staat de muziek loeihard aan tot in de vroege uurtjes. Tel daarbij op dat…

-  je in de tropen vrijwel nergens glazen ramen hebt, ook hier in Barichara trouwens niet. Die zijn ook echt zinloos, de kou hoef je hier niet buiten te houden, want het is nooit koud. En airco’s hebben ze (gelukkig) vrijwel nergens behalve in sjieke hotels. ‘s Avonds koelt het, zelfs in de Amazone, dusdanig af dat het best aangenaam slapen is.

- mensen spreken je gelukkig maar weinig in de beleefdheidsvorm aan. 

- Rudy spreekt beter Spaans dan ik, zelf versta ik het daarentegen soms beter. Complementair dus. Rondleidingen, gidsen,  volgen we standaard in het Spaans, niet in het Engels. 

- zelfs in de kleinste afgelegen hostels heb je WiFi, en in restaurants en winkels kun je vaak gewoon met je debetkasrt betalen. Pinautomaten zijn ook geen probleem. Behalve in Puerto Nariño, waar er geen zijn. Natuurlijk hadden we daar toevallig bijna geen cash geld bij ons, rekenfoutje. Gelukkig bleek er een winkeltje te zijn waar we bij de kassa geld konden pinnen. 

- het  overgrote deel van onze reistijd hebben we tot dusverre in bussen, colectivos (minivans) en boten doorgebracht. Een aantal trajecten van zo’n twaalf uur. Na de luxe touringcars aan het begin van de reis zijn het vooral kleine bussen en colectivos geweest. In tegenstelling tot in Guatemala proppen ze ze hier nooit vol. Iedereen heeft altijd een zitplaats. 

- iedere zichzelf respecterende plaats heeft een bus terminal, waar je de kaartjes koopt. Bushaltes bestaan niet. Als er geen terminal in de buurt ligt, wacht je gewoon langs de weg totdat er een bus aan komt rijden en steekt je hand op. Je betaalt dan in de bus, bij aankomst. 

- als overgeorganiseerde Europeaan moest ik daar in het begin even aan wennen. Zo vroeg ik me in afgelegen dorpjes als Tingo en Huancas in Peru hardop af of er ooit wel een colectivo terug naar de bewoonde wereld zou gaan. ‘Jawel hoor, maar de chauffeurs lunchen nu, dus het kan nog even duren’. Zo relaxed, mensen maken zich totaal niet druk om dit soort dingen, hebben wel wat beters te doen. Het fenomeen tijd is heel anders. 

- in Peru wordt je standaard door massa’s taxichauffeurs opgewacht als je de bus of de luchthaven uitloopt (in Iquitos zelfs al bij de bagage claim). Hier in Colombia totaal niet. ‘Huh, waarom worden we niet belaagd’. In Peru, in Yurimaguas is het een keertje fout gegaan. Moe van de reis ons mee laten sleuren door een taxichauffeur die ons bij een louche hotel afzette (‘ik weet een goed hotel’), iets wat ons normaal niet gebeurt. Deur van de smerige hotelkamer  ging niet eens open, heel gedoe, wilden ons vervolgens het geld niet teruggeven, Rudy gedreigd de polizei erbij te halen. 

- eigenlijk is dat vrijwel het enige vervelende incident geweest tijdens onze reis tot dusverre. Taxichauffeurs zijn in het algemeen zeer goedgemutst en betrouwbaar. In Peru werd standaard vooraf de ritprijs vastgesteld en in Colombia wordt er dan weer meer met meters gewerkt. Geweldig leuke gesprekken gehad met taxichauffeurs her en der tijdens de reis en veel geleerd over politiek, geschiedenis, dagelijkse leven alom.

- wisselgeld is trouwens wel vaak een ding, meer in Peru dan in Colombia. Zelfs bij kleine coupures van tien sol (2,50 euro), was het moeilijk wisselen. Peru is dan ook wel een stuk armer dan Colombia, maar relatief wél veel duurder. 

- we reisden in Peru ook door een deel dat niet toeristisch is in tegenstelling tot onze ‘gringo’ route in Colombia. 

- Peruvianen praten heel makkelijk over politiek en wat er mis is met het land, vooral corruptie is een geliefd onderwerp. Fun fact; er zitten op dit moment DRIE Peruviaanse ex-presidenten in de bak!

- in winkels en kleine restaurants hebben ze bijna nooit kassa’s. Alles, zelfs de allereenvoudigste rekensommetjes (bv twee cola van elk 1000 peso) worden met een ouderwetse rekenmachine geteld, en liefst nog drie keer nageteld. 

- ansichtkaarten en postzegels zijn zeldzaam. Bij het plaatselijke postkantoor werd gevraagd of we de zegels nodig hadden voor de postzegelcollectie. Eh nee, om onze kaarten te versturen. Iedere postzegel op het velletje werd eveneens drie keer nageteld. 

- een hele fijne gewoonte die me echt opviel in het begin: als we een winkel of restaurant binnenlopen kijkt de bediening ons steevast allebei aan, ook al voert een van ons meer het woord dan de ander. Dat gebeurt ‘bei uns ‘ vrijwel nooit. 

Natuurlijk valt er nog veel meer te vertellen, maar dat is voor een andere keer. Voor nu oogjes dicht én snaveltjes toe…

Zondag reizen we weer verder. De bloedhete Caraïben gaan we overslaan; Rudy heeft moeite met eten bij die tropisch hoge temperaturen (heb ik helaas nooit last van), en na al die weken Amazone al… Dus gaan we richting Medellin, een flinke reis van twee dagen, om vervolgens af te zakken naar de koffie gebieden (zona cafetera). 

To be continued