Rijst, kip en gebakken banaan

Chochopayos? Chachapaya? Chapa poyas? Nee, Chachapoyas! Het zal september 2022 zijn geweest, thuis aan de eettafel, gebogen over de atlas en Google Maps natuurlijk. Op zoek naar een route dwars door de Andes voor een nog vaag reisdoel in de Amazone. En zo kwam Chachapoyas in beeld. Het bleek een klein stadje te zijn, de naam van een verdwenen beschaving ook, die eeuwen in de regio had geheerst, tot eind 15e eeuw. Er zouden nog steeds afstammelingen rondlopen, mensen met een lichte huid en soms zelfs blauwe ogen. Precies zoals geschiedschrijvers de Chachapoyas hadden beschreven. 

En plotsklaps komen alle letters, woorden en landkaarten tot leven. Opeens bevinden we ons daadwerkelijk midden op het centrale plein van Chacha, zoals de stad hier wordt genoemd. Opeens heeft de tijd de toekomst bijgebeend.

Het oude koloniale hart is helemaal opgeknapt, je zou haast denken dat Unesco een vinger in de pap heeft, maar dat is (nog) niet zo. Witgekalkte oude kasten van huizen, houten balkons, prachtige patio’s, en ja, er lopen hier inderdaad best veel lichte mensen met lichte ogen rond, grappig. 

Toch is het niet dit opgepoetste centrum wat ons aantrekt, maar juist de zanderige straatjes buiten het centrum, de verwilderde honden, de kippen op straat, de stalletjes waar 1001 soorten kraakvers fruit worden verkocht, de spelende kinderen en misschien wel het leukst, al die leuke ontmoetingen, gesprekken, onderonsjes met de ‘gewone’ Peruviaanse medemens, die over het algemeen graag babbelt over van alles en nog wat. 

Het waren dus leuke dagen in Chacha, en vooral erbuiten. Gisteren Huancas bezocht, een klein dorp waar aardewerk wordt gemaakt zoals de Chachapoyas dat acht eeuwen geleden al deden. Ook vlakbij Huancas; een enorme canyon van bijna 1000 meter diep. 

Vandaag wilden we Kuélap bezoeken, een ruïne van formaat, maarre…. 

‘ Hebben jullie tickets gereserveerd?’ Eh, er lopen hier bijna geen toeristen rond..? Pech gehad, voor ons. 

En zo kwam het dat we de berg bij Kuelap weer afdaalden, naar Tingo Bajo, een klein dorpje in het dal, waar nooit een toerist lijkt stil te staan.

We ontmoetten twee sympathieke wandelende zussen. We vonden een klein eettentje en aten rijst, kip en gebakken banaan. Blauwe vogeltjes in het struikgewas. De zanderige weg was vrijwel verlaten. Er liepen wat honden en kalkoenen rond.  

De zon brak bijna door. Ik voelde me volmaakt gelukkig. 
 

Dit was tevens onze laatste berg-etappe! De machtige Amazone lonkt. Morgen dalen we af naar tropisch Tarapoto, een lange reis, gelukkig weer ouderwets in een mini-van; de tijden van luxe bus reizen liggen definitief achter ons. We blijven een nachtje in de stad en duiken dan het oerwoud in (jungle lodge). 

Tot snel vanuit de tropen!