On the road again

‘Jij wilde kippen, nou die kun je krijgen!’ De brutaal ogende vrouw geeft nog maar eens een zak door. Alsof ze mijn gedachten had gelezen. In totaal worden er elf zakken op het dak van ons busje, een colectivo, geladen. Inclusief vliegen, want we hebben het hier over dode, geplukte kippen. Wat moeten de levende exemplaren, op hetzelfde dak, daar wel niet van denken? 

Ik wilde wel weer eens back to basics, na enkele lange busreizen in luxe touringcars (lange afstandsbussen) langs de kust en door de Andes. En zo geschiedde. De colectivo is nog vrij luxe, de zittingen zijn intact, raampjes kunnen open, ik kan warempel bijna mijn benen strekken. 

De rit voert via de hooglanden van de Andes naar groene valleien, tropische hooglanden naar de nog tropischere laaglanden. In Bolivia noemen ze dit gebied tussen Andes en Amazone Yungas, maar ik weet eigenlijk niet of dat hier ook zo is. 

Ook de dorpen en stadjes veranderen. Beton maakt plaats voor hout en golfplaten, donkere winkeltjes maken plaats voor straathandel, grint maakt plaats voor oranje aarde.

We stoppen in zo’n stadje voor de lunch. Een bedrijvigheid van jewelste. Overal mensen, koopwaar, honden, kippen en motor taxi’s. Het is zinderend warm. Even sta ik te trillen op mijn benen, een verlate cultuur shock. 

Rudy gaat voor een warme maaltijd, ik beperk me tot zoetigheid (onder het mom ‘inspiratie opdoen voor mijn eigen baksels thuis’). Twee stevige amandelkoekjes met marmelade. Het kan erger. 

Tot dusverre hebben we waanzinnig goed gegeten in Peru. Logisch dat de Peruviaanse keuken internationaal aan het doorbreken is. Het zijn niet alleen de gerechten, maar vooral de veelzijdigheid van kraakverse producten die het verschil maken, de combinaties ook, in dit land van melk en honing (en meer dan 2000 aardappelsoorten). Halleluja, dat wordt straks afkicken bij de Luikse patatboer. 

Na het eten haast ik mij richting toilet, ook niet onbelangrijk. Bij een groot busstation tref je doorgaans geen vijf-sterren-wc aan, maar over het algemeen worden ze prima onderhouden, in ieder geval schoon gehouden.Veel toiletten zouden zelfs niet misstaan in een internationale toiletten-wedstrijd. Qua properheid dan. Zelfs in eettentjes in afgelegen dorpen tref je soms exemplaren aan waarvan je denkt, mag ik hier voor de fun nog een uurtje blijven zitten? WC papier (altijd aanwezig) spoel je niet door, maar gooi je in een emmer, zoals overal in Latijns Amerika. 

Na al deze wetenswaardigheden vervolgen we onze reis. De kippen kadavers zijn intussen van het dak gehaald, vrolijke latino muziek schalt uit de radio, een wereld van groen trekt voorbij. We naderen de Amazone. Ik tel uren af. Gisteren op de hotelkamer had ik mij zelfs aan een uitgebreid dansje gewaagd, zo blij, zo blij, zo blij. Gelukkig is dit niet opgenomen. 

We komen rond vijf uur in Tarapoto aan. De avond valt. Na negentien jaar terug in de tropen van Zuid-Amerika… Eindelijk.