Met Willy kom je er wel…

‘Hou me tegen, hou me tegen! Anders ga ik slaan!’ lijkt de blanke jongen met de rode kop te smeken. Zijn tegenstander, een ronde Colombiaan van formaat wordt al tegengehouden door zijn vrienden. Iemand grijpt een van de talrijke lege bierflesjes die overal op de tafeltjes staan. De jonge, maar zelfverzekerde serveerster komt met kordate pas aanlopen. ‘Hey, en nu houden we op, BASTA!’. Iedereen kalmeert ter plekke. De sfeer is gered in de drukke plaatselijke biljartclub van Salento waar het bier rijkelijk vloeit na twee dagen drooglegging. 

Drooglegging? Yes, afgelopen zondag waren er lokale en regionale verkiezingen in Colombia en dus mocht er vanaf zaterdagavond tot maandagochtend geen alcohol worden geschonken of verkocht. Een fenomeen wat we al eerder in Guatemala hebben meegemaakt en ik, eeuwen geleden al eens in Peru. Zelf hadden we de uitzondering al snel gevonden bij de plaatselijke Tejo-club zondagmiddag, alwaar de Spa Geel gewoon werd geschonken.

De rest van de bevolking leek de schade maandagmiddag in te halen. 

De tijd is voorbij gevlogen afgelopen dagen. Sinds donderdagnacht bevinden we ons in Salento, een fijn klein dorp in de prachtige koffie-regio van Colombia. Ondanks dat het hier iedere middag stortregent, amuseren we ons kostelijk. Jee, jee, jee, wat is het hier mooi, wat een prachtige omgeving; een dorp omgeven door groene bergen en wellicht nog groenere dalen, alwaar koffieboeren met grote strohoeden, paarden en Willys-jeeps de dienst uitmaken.

Die Jeeps zijn tevens hét openbaar vervoer van de regio. Das weer eens wat anders dan de Luikse TEC-bussen of Veolia in Limburg. Je loopt naar het hoofdplein, vraagt hoe laat de jeep naar je bestemming vertrekt, koopt een kaartje en huppakee, je springt in de bak of, als er geen plaats meer is, springt op de laadplank van de Jeep. Als dat niet stoer is! 

Er is zoveel te zien en te beleven in en om Salento dat onze vijf dagen hier eigenlijk te kort zijn. We bezoeken een koffieplantage, we laten ons door Willy’s afzetten in Filandia (een dorp verderop) en hebben vandaag het prachtige Valle de Cocora park bezocht. Dat laatste staat bekend om haar waxpalmen, de hoogste palmbomen ter wereld die tevens op de grootste hoogte ter wereld groeien (tussen 2400m - 3200m of zoiets). Verder lekker gewandeld, een middag het verslavende Sapo gespeeld (een eeuwenoud spel waarbij je metalen plaatjes of kogeltjes in de bek van een metalen kikker probeert te gooien) en veel, heel veel goeie koffie gedronken. 

Dat lijkt logisch, dat goeie koffie drinken, maar dat is toch niet altijd in ieder koffieland het geval; in Guatemala en Peru bijvoorbeeld wordt de meeste koffie geëxporteerd, waardoor je het er meestal met oploskoffie moet doen! Hier in Colombia echter, heeft men het hele koffieproces (van het verbouwen tot het drinken toe) tot kunst verheven. Het trekt ook heel wat koffietoeristen aan. En ook heel wat gewone toeristen, want laten we er geen doekjes om winden; Colombia is echt een geweldig land om rond te reizen, al helemaal wanneer je je bedenkt dat het pas zo recentelijk op de kaart staat als reisbestemming voor menschen uit den hele wereld. 

Maar goed, daarover vast een andere keer meer. Wellicht ‘live’ bij thuiskomst. Er valt zoveel te zeggen, de tijd dringt en ik heb zin in een kop koffie 😄. 

Morgen vertrekken we richting Bogota, een laatste lange busrit. Donderdagmiddag vertrekt ons vliegtuig huiswaarts. Maar zover is het gelukkig nog niet, nog lang niet.

Hopelijk barst die gekke vulkaan met die onuitspreekbare naam op IJsland in die tussentijd weer eens uit….

To be continued…