Over coke, Clint en steile afgronden

We lopen een winkeltje binnen aan de Plaza de Armas van Leymebamba, een klein dorp diep verscholen in de Andes. Hoog boven ons waken enorme bergreuzen over de gekleurde huisjes, nauwe straten en kronkelende paden. 

De kruidenier overhandigt me het zakje, een cadeautje van het huis. Wat ontzettend aardig en wat een welkomsgeschenk, zo krijg je ze bij ons niet! Enthousiast loop ik met de coke naar buiten. Niet de drugs, maar de coca blaadjes natuurlijk. Ze werken enigszins tegen hoogteziekte en spijsverteringsproblemen, weet ik nog van vorige reizen. Een paar blaadjes in heet water en voor wat meer effect kauw je ze met wat as. Volgens de kruidenier echter moet je gewoon een fikse hand vol in je dampende beker water smakken, de thee drinken en dan vervolgens de blaadjes kauwen. Let’s try it. 
 

s’Avonds speel ik scrabble met Rudy aan de eettafel van onze B&B, met uitzicht over het dorp. Wat is het hier toch mooi. We drinken nog een slokje thee. Ohoh, wat is het hier toch mooi. Nog een slokje. Ohohohohoh, prachtig gewoon. En langzaam dwalen mijn gedachtes af naar afgelopen dagen, onze lange reis van de kust naar de hooglanden. 
De grote zandbak aan de kust had langzaam plaatsgemaakt voor een soort wild west landschap (waar is Clint?), gevolgd door groene laaglanden met suikerriet en rijstterrassen. Daarna kronkelde de weg langzaam naar boven, de Andes in, via groene valleien en kale bergen. 

Onze eerste halte was Cajamarca, een stad op 2750 meter hoogte. Een legendarische plek; het was op deze plek waar Pisarro in 1532 de laatste Inca heerser, Atahualpa in een hinderlaag heeft gelokt en deze laatste een kamer vol goud en zilver heeft laten vullen als losgeld. Natuurlijk mocht dat niet baten en hebben de Spanjaarden onze Inca-heerser alsnog vermoord en het goud omgesmolten. De Ransom Room is het enige Inca bouwwerk wat er nog overeind staat. 

Van Cajamarca uit zijn we met een taxi verder gereisd. Het was moeilijk om dat met openbaar vervoer te doen (een heel verhaal).

De route van Cajamarca naar Leymebamba is er zo eentje die niet misstaat in een aflevering van ‘Most Dangerous Roads’ op National Geographic. Een smal weggetje dat urenlang langs steile afgronden voert, de een nog dieper dan de ander. Wel verhard, maar natuurlijk zonder vangrails en met heel veel bochten. Volgens de taxi chauffeur nemen de meeste mensen deze route ‘s nachts, om de afgronden niet te hoeven zien. Fijn, fijn. 

Uiteindelijk heelhuids aangekomen, ingecheckt, wat gegeten en s avonds, oh ja, daar was ik gebleven, aan de coca thee. 

Na de Chimu aan de kust, het tragische einde van de Inca’s in Cajamarca, zijn we nu aanbeland in het gebied van de Chachapoyas beschaving, die hier van ongeveer 800 tot 1493 heerste. De aarde is hier, net als aan de kust, bezaaid met ruïnes. Eentje ervan gaan we zeker bezoeken, het enorme Kuelap complex op 3500m hoogte (wordt vervolgd). 

We hebben alvast  voorgeproefd iin het plaatselijke museum, dat gewijd is aan de chachapoyas én de inca’s die het gebied in 1493 hebben veroverd. Een mummie bewonderen is altijd gezellig, en aldaar hadden ze er wel….270!!!

Vandaag reizen we verder, een kort tripje van twee uur naar Chachapoyas, niet alleen een strijdbaar volk, maar nu ook de naam van een stad. 

Tot snel!