Crocodile Dundee is back

Natuurlijk was er Sacha Baron Cohen, die als Borat naar New York trok en aldaar voor heel wat ophef zorgde (oh die kippen in de metro…) Hilarisch. In de eighties had, wie kent hem nog, die foute bushman Crocodile Dundee de stad ook al aangedaan en nog veel eerder, de Godfather in het genre, natuurlijk Johnny Weismuller himself, als Tarzan.

En zo kwam het dat ik aan Tarzan & Jane in New York dacht, zo met Rudy door het centrum van Bogota slenterend. De vergelijking liep natuurlijk een beetje spaak, maar voor een senioren, en non-bankable versie zou het best kunnen. 
Na vijf weken off the beaten track, waarvan drie weken Amazone voelde het zo ontzettend vreemd om opeens weer in de nette ‘geciviliseerde’ wereld rond te lopen.

We openen onze hotelkamer met een plastic kaartje en drinken échte espresso koffie in het Gabriel Garcia Marquez culturele centrum. De grote supermarkt naast ons hotel verkoopt wel tig soorten boter en kaas, ze hebben hier zelfs tomaten! Afgebakende voetgangengersgebieden, Coca cola zéro, auto’s als taxi, mensen met gekleurd haar, gedempt licht in de kroeg. Drukte bij het Botero museum. Ik weet niet hoe snel ik mijn pain au chocolat naar binnen moet werken. Het contrast is groot, heel groot. 

Toen ik ‘s ochtends de deur van ons hutje in de jungle achter me had gesloten, en ik even alleen was, zochten tranen een weg naar het oppervlak. Al je zintuigen maken hier constant overuren en emoties soms ook. Het was puur geluk dat een loopje met me nam, wat voelde ik me vereerd dat ik hier weer had mogen rondlopen, gast had mogen zijn in die magische Amazone. 

Nu was de wereld opeens heel anders, maar ook dat was erg leuk eigenlijk. We zijn allebei dol op contrasten, ze houden je wakker, ze houden je scherp. 

Na een nachtje in La Candelaria, het oude stadscentrum van Bogota te hebben doorgebracht zijn we donderdag naar Villa de Leyva vertrokken, een koloniaal stadje in de Colombiaanse uitlopers van de Andes. Wat een plaats! Een stad vol eeuwenoude witte huisjes, keien (kinderkopjes kun je ze niet meer noemen) en een waanzinnig indrukwekkende Plaza Mayor. Alles ademt hier geschiedenis uit. Señor A. Banderas heeft hier ooit voor Zorro gespeeld en ook Cobra Verde van Herzog (die we natuurlijk al in Iquitos waren tegengekomen) is hier opgenomen. 

Vrijwel ieder huis heeft hier wel een verhaal,  behalve eentje wellicht, waar onderstaande geëmailleerde plaat ophing. 

(op 13 oktober1825 gebeurde er in dit huis niks bijzonders, ook werd er niemand belangrijks geboren)

We lopen bewonderend door de toeristische, maar daardoor niet minder mooie straatjes. Het is vrij rustig, het is donderdag. 

In het weekend, zo bleek al snel, verandert het rustige stadje in een heus Valkenburg (of natuurlijk Durbuy voor onze Belgische vrienden). Gelukkig geen Hollanders (op wat uitzonderingen na), maar half Bogota, hele families, vindt haar weg naar Leyva met haar microbrouwerijen, 1001 restaurants en trappen voor de kerk, die als een grote openluchtkroeg fungeren.
 

We genieten, zoals we de hele reis al doen. Dit weekend vindt het nationale bomenfestival plaats. Het plein is in een grote plantenmarkt veranderd, wel zo gezellig. Een beetje zoals 1 mei in de Jardin Botanique van Luik, maar dan met Planten met een hoofdletter. Na heel veel mango-, maracuya-, lulo-, (das een gekke naam voor een gekke vrucht) en papayasapjes, drink ik hier rietsuikersap, vers geperst. Net Virgin Mojito. 

En op de koop toe ook nog een heuse zonsverduistering van wel tachtig procent. Het kan erger. We genieten van de zon, de mensen, de bedrijvigheid en de cocktails. Drink er na drie jaar ook weer eens wat, maar ga de drankwinkel niet bestormen bij terugkomst in Luik. What happens in Villa de Leyva stays in Villa de Leyva, zeggen ze dan…!
 

Morgen vertrekken we naar Barichara, een -naar men zegt - van de mooiste dorpjes van Colombia, een stuk minder toeristisch. We vertrekken waarschijnlijk vroeg, zodat Rudy s middags de rode duivels kan volgen via streaming 😀. 

Wordt vervolgd!