Een hittegolf in de Amazone

Het moment is aangebroken. Na tien jaar actief wachten is het eindelijk zover. Ik adem diep in en maak een rekensommetje in mijn oververhitte hoofd. We staan in de rivierbedding, de haven van Leticia. Wij wel, onze rugzakken staan daarentegen nog bij het ticket office voor riviertrandport een kilometer verderop. Misverstandje. De boot vertrekt over 25 minuten. Het is 37 graden in de schaduw maar er is geen schaduw. En ik moet met volle bepakkîng ook weer terug. Het lijkt wel Peking Express! Tijd om tien jaar hardloopskills uit de kast te halen. Het zandpad af, langs de houten barakken, de brug over. Een ritme zoeken, 1, 2, 3. Uiteindelijk gaat het sneller dan me lief is, en vind ik een drager die de rugzakken terug naar de haven sjouwt. Om twee uur zitten Rudy, ik en onze rugzakken veilig in de boot. Op naar Puerto Nariño. Holy Puerto Nariño, een soort doel an sich tijdens onze reis. 
 

Het is een Amazone dorpje, zo’n zestig km stroomopwaarts van Leticia alwaar we ons Colombiaanse avontuur een dag eerder waren begonnen (en alwaar we de grens naar Brazilie nog waren overgestoken om caipirinha te drinken). We brengen drie dagen door in dit idylische Puerto Nariño, een uniek dorp, een geval apart. Een soort ecologisch dorp in de jungle.
 

Gemotoriseerd vervoer is er verboden, met uitzondering van een ambulance en een vuilniswagen die meetdere malen per dag circuleert. Bewoners houden daarnaast zelf ook nog eens de straat schoon. 
 

Afval wordt er gescheiden. Drinkwater is gratis. Regenwater wordt opgevangen. Meerdere instellingen op het gebied van ecologische innovaties zijn er actief, evenals organisaties voor het behoud van cultureel inheems erfgoed, educatie en lokale productie. Het dorp wordt bewoond door drie verschillende indianenstammen die elk hun eigen taal spreken. Mensen zeggen je gedag op straat. Het overtreft al mijn verwachtingen, het is er geweldig, ondanks de slopende hitte. Kijk, als zelfs de meest doorgewinterde Amazone-bewoner klaagt over de ondraagbare hitte…

Het water staat erg laag, sommige stukken rivier zijn moeilijk bevaarbaar. Toch wagen we ons aan een tripje naar Lago Tarapoto, gewapend met gids en bootman. We zien en aaien een heuse lamentijn, een soort rivierkoe die hier in de wateren leeft en wordt beschermd. Er volgt een wandeling door het woud en natuurlijk piranha vissen. De vegetarier onder ons vist er al snel twee op, natuurtalent 😉. Het bewijsmateriaal (de foto’s op mijn telefoon) zijn voorlopig niet voorhanden; m’n GSM heeft water gevat. Niet eens exotisch amazonewater maar ordinaire lokale Spa Blauw! 
 

Zondag zijn we terug naar Leticia gegaan en verkast naar een eenvoidige lodge midden in de jungle. Tijd voor wat ‘primitief ’ vermaak van kaliber. De hutjes liggen in het bos verspreid, een zee van groen en leven dus. Overdag een paradijselijk stukje aarde met kleurrijke vlinders, zingende vogels en spelende apen. ‘s Avonds is andere koek, zoals iedereen weet die wel eens in de rimboe heeft geslapen. 1001 muggen, enorme kakkerlakken, vreemde insecten en zelfs een woudrat hebben ons hutje al bezocht. 
 

Het is wachten geblazen op een tarantula, die ik nog nooit gezien heb, maar hier wel vrolijk rondhuppelt. Laat dat vooral zo blijven….

Morgen nemen we afscheid van de Amazone, onze rugzakken gevuld vol geweldige herinneringen. Tijd om Colombia verder te gaan verkennen. We vliegen naar Bogota en reizen dan verder richting Villa de Leyva in de Colombiaanse Andes. Afkoelen en hopelijk eindelijk weer lekker eten! Ik heb zin in frites speciaal ! 

Wordt vervolgd….

Toevoegîng (twee uur later). Ondanks dat ik niet in god geloof heeft hij mijn gebeden toch gehoord: Tot onze grote verbazing bleek het restaurant van de Lodge geopend, voor de rest is er hier bijna niks. Bleken ze gefrituurde aardappelblokjes met ui en paprika op het menu te hebben staan. Toen even later de mayo en ketchup ook op tafel werd gezet, had ik mijn….frites speciaal !!!