Van leipe narco tot suffe toeristische attractie

We zijn met zijn zessen. Ik probeer de situatie in te schatten. De vrouw rechts naast Rudy zal ongeveer mijn leeftijd hebben. Ze speelt onbezonnen met haar telefoon. Rechts naast mij de forse jongen met lang haar en donkere randen onder zijn ogen, die ik ook al in de metro had gezien. Een seriemoordenaar? Een gamer? Een scholier? Dan zijn er nog de twee andere jongens. Hardworking guys? Rijkeluiszoontjes ? Of toch gewoon leden van een leipe gang? Ik kijk Rudy aan en glimlach. We praatten niet, wat oh wat gaat volgen. We zitten in zomaar een kabelbaan in Medellin. 

Zondag hebben we het idyllische Barichara de rug toegekeerd. Na een week vakantie en een hele leuke laatste avond met paar jonge gasten op het plein, werd het tijd om verder te reizen. Rum of koffie, that’s the question: de Caraïben of de Zona Cafetera met haar koffieplantages, groene bergen, kleine dorpjes? Die laatste dus, maar eerst naar Medellin en Guatapé, het kleurrijkste dorp van Colombia, zegt men (wie die ´men’ ook moge zijn). 

In Medellin hebben we welgeteld één dag. We zouden kunnen opteren voor een toeristische rondleîding door Comuna 13, ooit de gevaarlijkste buurt van Medellin, nu een heuse trekpleister. Of een Pablo Escobar-tour, wiens naam nu voornamelijk met suffe toeristische attracties wordt geassocieerd in plaats van moord en verderf. In de stad is veel veranderd de laatste 25 jaar. De criminaliteitscijfers zijn spectaculair gedaald. Er zijn metro’s aangelegd om afgelegen buurten (mensen dus) te verbinden, duizenden bomen geplant om de temperatuur in het centrum omlaag te brengen en sinds 2004 dus ook Metrocables: metrolijnen in de vorm van kabelbanen. Hoe bijzonder!

We nemen een metro naar het centrum en bewonderen de standbeelden van (wijlen) Botero in het gelijknamige park, slenteren wat door de bedrijvige straatjes en besluiten vervolgens zomaar een metrocable lijn te nemen naar zomaar een willekeurige buurt op een van de heuvels rondom het centrum. 

Een getto? Een narco-nest? Een villabuurt? 

Nee, Santo Domingo blijkt een ‘gewone’ aardige stadsbuurt te zijn, zoals we ze wel vaker tegenkomen, een willekeurig centrum van een willekeurige Zuid-Amerikaanse stad uitlopend. Smalle straatjes, overal koopwaar op straat, kletsende mensen, kippen. We drinken wat, genieten van het uitzicht en de kleurrijke mensen om ons heen. 

In de namiddag verhuizen we naar El Poblado, de uitgangsbuurt van de stad, waar ook onze hostel ligt. Het is een soort Disneyland voor volwassenen: iedere straat is volgepakt met kroegen, restaurants en discotheken. De Luikse kermis meets het Luikse Carré zeg maar, maar dan serieus. Zelfs op maandagavond is het er aangenaam vertoeven. We pikken nog een Salsa-avond mee met live muziek, alwaar soepele Colombiaanse salsa-dansers een schril contrast vormen met de houterige pasjes van een enkele Europeaan (en nee, nee, ik heb rustig aan de kant staan kijken, beter voor iedereen). 

De tijd dringt, dus springen we de dag erna alweer op de bus richting Guatapé, een schattig dorp, maar twee uurtjes van Medellin verwijderd. Na bijna zeven weken lange afstanden reizen, is een busrit van maar twee uur pure luxe. 

Guatapé is echt heel bijzonder, om wel acht dingen, a) het ligt aan een mooi stuwmeer, b) alle huizen zijn geverfd in meerdere kleuren (een walhalla voor rare snuiters die actief zijn in de verfindustrie 😜) c) elk huis is voorzien van prachtig geraffineerd houtwerk d) ieder huis is voorzien van kleurrijke zocalos, bas-reliefs tegen de gevel, e) el Penôn ligt in de buurt, een enorme granieten rots van driehonderd meter, zevenhonderd + vijftig treden f) er ligt een heerlijk Thais restaurant g) de motor taxi’s zouden attracties kunnen zijn van de Luikse kermis, gekleurd, met lampjes, toeters en blazers h) de lucht is hier zuiver (een verademing na smoggy Medellin).

Genoeg redenen dus om er een dagje rond te huppelen. We zijn niet de enigen; zoals een wakkere Hersjel al opmerkte is het voor veel mensen uit Medellin een ideaal toevluchtsoord om de stad te ontvluchten. We bewonderen het dorp. Ik zie ergens een affiche voor het plaatselijke carnaval en vraag me af hoe dat moet zijn in het kleurrijkste dorp van Colombia. Een overkill! Ik vrees dat als je hier een gekke paddestoel eet, je voor eeuwig in een trip blijft hangen. 

We maken een ritje over het meer met een lancha, waar we weer restanten van Escobar tegenkomen, althans van wat voormalige optrekjes. Vervolgens is el  Penon aan de beurt, de enorme granieten rots die hoog boven het landschap uittorent. Ik beklim het geval, Rudy kijkt ernaar, genietend van een glaasje goede rum. Hij heeft gelijk! De miensj heeft afgelopen weken heuvels beklommen, rivierbeddingen bedwongen, kilometers gelopen over keien en drassig land, alsof ie nooit zijn knie verbrijzeld heeft gehad. Chapeau 🎩 ! 

En zo kwam ook aan Guatapé een einde. In tegenstelling tot eerder deze week, stond gisteren weer een fikse busreis en bijbehorend rugzakgesleep  op het programma. Eerst terug naar Medellin, van busterminal gewisseld om aldaar de bus naar Salento midden in het koffiegebied van Colombia te nemen. Het was een pittige trip. Uiteindelijk werden we iets na middernacht in de stromende regen ergens aan de ingang van het slapende dorp gedropt. Dat heeft wel wat avontuurlijks, alhoewel we al een slaapplek hadden geregeld (maar de eigenaar niet konden contacteren). 

Het is allemaal goed gekomen. Uiteindelijk rond twee uur in een diepe slaap gevallen en nu klaar voor een stevige kop koffie. Dat zou hier geen probleem mogen zijn! 

 To be continued