Smeulende autobanden en brandende olievaten

Het wilde dier onder ons bed, ons hele grote bed, wilt niet verkassen. Ik zucht. Net vandaag ben ik op mijn ‘paasbest’. Een warme douche genomen, versgewassen kleren aan en zelfs mijn oogschaduw zit nog waar ie hoort te zitten, op mijn ogen in plaats van eronder (een hele opgave in de Amazone, zelfs waterproof make-up loopt uit). Ik heb dus geen zin om nu, nog net niet in gala-outfit, onder het bed te kruipen om het wilde beest te verjagen. Zouden ze bij de nachtwinkel Sheba hebben? Uiteindelijk geeft onze barones de Kat zich gewonnen, een prachtig tijgertje dat zich zelfs laat oppakken en aaien. 

Terwijl de Peruviaanse kust en Andes vooral aan honden toebehoren, hebben katten meer voet in de tropische aarde. How comes? Geen idee, misschien gewoon omdat er minder honden zijn? Van eenvoudige eettentjes tot luxe restaurants, van stoffige straatjes tot drukke verkeersaders, van backpacker hostels tot sjieke hotels, onze miauwende viervoeter gedijt overal. Zo ook in Hotel Morey, een deftig hotel in een voormalig optrekje van een rubberbaron, in hartje Iquitos. 

Terwijl ik baantjes trek in het zwembad op de patio, denkt Rudy na over wat hij wilt eten bij ‘de Belg’, een luxe restaurant wat verderop. Een Belgische steak frites of toch maar een vol-au-vent? Keuzes, keuzes… We zijn eventjes op vakantie in plaats van op reis. Eventjes lekker niks. 

Afgelopen week was ook wel erg hectisch geweest. Van Tarapoto naar Yurimaguas gereisd om aldaar een boot naar hier te nemen. Twee dagen tevergeefs gewacht; er gingen geen boten ivm met een blokkade op het traject. Tja, in de Amazone zijn vrijwel geen wegen om smeulende autobanden en brandende olievaten op te kwakken als je wilt demonstreren of staken. Dus ben je als pissige  Amazone-bewoner gedwongen over te gaan tot een rivierblokkade.

Uiteindelijk terug naar Tarapoto gereisd en een vliegtuig naar Iquitos genomen, om alhier een langzame Amazone-boot naar Colombia te nemen. Zo eentje waarbij je twee nachten in een hangmat op het dek slaapt. Blijken ze maar sporadisch te gaan; het Amazone water staat te laag (droogseizoen). Wachten maar weer, verkast naar een eenvoudige jungle lodge in Santo Tomas, een dorpje buiten Iquitos. Vandaag na twee dagen terug in Iquitos om tickets voor de ‘Rapido’, de snelle boot naar Leticia, Colombia te kopen, anders zitten we hier met Sint Juttemis nog. Die doet er maar 15 uur ofzo over en gaat dagelijks. Morgen geht es los. Eindelijk. 

Dat was dus geen kattenpis afgelopen week, om onze miauwende viervoeter nog eens aan te halen. Natuurlijk schuilen er achter die vreemde plaatsnamen en reisperikelen intetessante reisverhalen en anekdotes, daarover vast meer bij thuiskomst (het wordt wat erg lang). 

Vooral Santo Tomas, een doodgewoon dorp vlak onder Iquitos, was geweldig. Hier geen toeristische bezienswaardigheden, geen apen of roze dolfijnen op commando dansend voor de lodge, geen verfijnde tropische hapjes of jungle-frappucinos, geen exotische blauwe cocktails (blue Curaçao is hier nog erg hip, niet vintage).

Wat dan wel? Tafels voor kleine betonnen, houten en golfplaten huizen alwaar je voor een paar Sol een stevige lokale  hap krijgt geserveerd (voornamelijk kip, vis en rijst). Veel kletsende, lachende mensen op straten van aarde en gras. Veel Cumbia muziek schallend uit krakende luidsprekers. Verkoopsters van verse vis uit de rivier, levensader van het dorp. Warmte. Vreemde vogels, een leuke kano-trip, een rondleiding door het dorp, mooie vergezichten, fruhschoppende Peruvianen (Lodewijk waar was je?). En katten dus.

Die hebben geen Sheba nodig in Santo Tomas, verse vis genoeg 😀. 

Morgen reizen we dus eindelijk verder de Amazone in, over de Amazone nog wel. We verwachten woensdagochtend in Leticia, Colombia aan te komen en reizen de dag erna waarschijnlijk per bootje door naar Puerto Narino, een klein dorp aan de rivier. 

To be continued…